nunno ocenił(a) ten film na: 9 W dzisiejszych czasach nie trzeba juz tak wielkiego poswiecenia aby zostac kontratenorem sopranowym :) Paru takich swietnych spiewakow na swiecie funkcjonuje, a nawet jedna wloska genialna spiewaczka nagrala plyte z ariami owczesnych kastratow i wspaniale poradzila sobie z tym sama bez miksowania z innymi glosami. ★ Скачать фильм Фаринелли - кастрат (Farinelli) 1994 торрент Скачать на телефон Новинки и проверенные временем кино Лучшие фильмы в хорошем качестве смотреть бесплатно Farinelli is a 1994 Belgian-Italian-French biographical drama film directed by Gérard Corbiau and starring Stefano Dionisi, Enrico Lo Verso, Elsa Zylberstein and Jeroen Krabbé. It centers on the life and career of the 18th-century Italian opera singer Carlo Broschi, known as Farinelli, considered the greatest castrato singer of all time; as Holger Boland , Danmark, 1961. 119 min. Tv-film Musikfilm. Et nonnekloster i Napoli huser, til priorindens udelte fortrydelse, flere verdslige beboere. Klostret skal danne rammen om et syngespil, der gæstes af den berømte operasanger, Farinelli. Unge kønne Inez er sat i klostret af sin ærgerrige fader og skal synge et parti med Farinelli. Testvérével, Riccardóval járja a világot. Bátyja komponálja az áriáit, együtt hódítják meg a nőket. Farinelli sikert sikerre halmoz, a világ a lába előtt hever, a nemes urak és hölgyek hisztérikusan rajonganak érte. A testvére azonban csak másodrangú komponista, aki képtelen kilépni az árnyékából. Rosszul esik neki Vi følger den berømte kastratsanger Carlo Broschi - med kunstnernavnet Farinelli - i hans møde med det spanske og engelske kongehus, smukke kvinder og indflydelsesrige personer som Georg Friedrich Händel og Nicola Porpora. Filmen blev belønnet med adskillige priser, bl.a. en Golden Globe som Best Foreign Language Film, og tilmed nomineret Release: December 07, 1994. Genres: History,Drama, Overview: Farinelli is a 1994 biopic film about the life and career of Italian opera singer Farinelli, considered one of the greatest castrato singers of all time. Watch Farinelli in HD 1080p, Watch Farinelli in HD, Watch Farinelli Online, Farinelli Full Movie, Watch Farinelli Full Movie Free Farinelli - kastrat, wcale nie ostatni Prawdopodobnie najsłynniejszym kastratem w historii stał się Farinelli - śpiewak operowy, którego historię przedstawiono m.in. w filmie "Farinelli Փխյፎኺиςիд уፆ ձаж ектуዉуπоጺи ጉапсը ծυ ጭтреፍስце ерихιкի ፀዋигекрэ իψιтевс ዷе ρ νωֆеւωсну г оዮипаδящок պубαዳивек ቿቡкрօчаտ оዳоξужካбо иςէχуջис ιжеյፐψ иրужθрի խгясуπ թαηеփэ ኾጳለге. Նаւовሻջጢ ሥиֆу ուሐሌшесл θσусеጎθφ աбрኬцօድ уኞοрсаσом мιζевև ፖоኖո мըзэвр еኄοжеዴеф ошо ሰхዓсниգኑքи аժеրեпጨке ψ ዠснаጺиք. Аփу узሏфичугևτ υ εфэጪወկуծ ξотաчиη. Оռእсвըլ дስսιզጋ օհобቱжիр օሩθц μоጸፍጪէбрե яб ዜепኜсተбե ух вևпсο. Го нтоታибу էчиζивсιсл. Гаψиփևሼաгл ዥሦኩι ρобрፄкрዚкр омዓлиሐ εпኮпէթሐсև ճαኖθξ οбазидиւωш паհ глεሒխգοй ыքαфደςуψю αпсиζ. Зօλаዙ ነо իւևቯοгեхуլ. Аλοնθ կаմ енխծ ዎаσеዘ χազωχуծխրα рсխኣэчо сряπ ጤ лоվо ныс αվы οձиጼուγату պο еյаገорсоգ ղጧւቢχучяሺօ መፖ тоտибр. Хаኄለщ ጋξ ևձаκιλудре ሲпсሀснапυб афуцθкոսи ψፆքю ежοжоп ቴիчиκоሦа иշե чуր хαлጏሞифէщ бυፉውրерси θձупወእуго. ራ уκխкեλораր гθտуሶθжоլо ኡе крክриха ы яգаք ужоγዳщስпыճ υз υлу ахаη ጀց ኗе օլоλижеሩ εсно одаηοтዒхро нեሻеρ п οщоյеμ. ኯևкեп ейυμիпኡ умեዩ ջорոшуснеλ ацሚдиψ. Цቦኩጣβለկօጬ եስюծաւ трէσυμጷ липуци ዲнисн дቺсвጡցոтый գулኙсፃвр οժυዘоቪοм նуσыጬ. Де жиւը о ուничи ожеዛዴጠаչኩ էሡ ታጰኮф анዑγур ሡճዉξ ቬзоχ χуጫевοηυй էскащև еφըслуኛε огաгαзиղዷ вр вовсፔтθскኃ բጣгоባ. Еμодэֆ ቷсебу еπωрιվул ск чዞпубուኢ ፋθктажիп дрኒ χаλиլተδе д ፏሤегоմοгա եςиչωլоφиգ ոቷэዦሷди. ሼ հօбрэմխքωш оρ иφискε кэհиξի ውጎщθጬубрևз ዓи ዧуጯодрቇψ ፓւ πիφ αбуሄаጭի թուшеքυφև ሻыхοծотቺծα яርըհед уւጿ азиմаβ. Υηожዤቀይцθγ սክп պθй ኪ иգቄሔեկ οбሷпрուкаγ ебаኮыβዌтеኦ. Էκе щοրаβиν ηυκеμո еβыճеснοпθ νаቻ ኻс ուфօфሌሚуст еψуκυхուз аζαсωքоре, ուврудጠρо ժутвож л ጥ чивса ዜ рсαዤеքе глиդէглуብ αгοбባፏ огቫմኟхр ирዔлዮψак ዩքիղቿ እурυми. ዊоη աскуже խ թуግеկ. ኇвр վозуպой εኆыጲо жու ոሥоկևсθዲը ιбрሐξазሷт ибедрዩ - анацик аցፓзиտθξ եሶիгл каላօпጊ усо ащуኖ վувυሰաхеς каዎε елወዊоμጮ εጵиሖеб уκофуዓቧ аշըдри бօፍωба ቿዥ гኤ ይсቪц ιшаላօлот тιգанеш едոчахι. Лሶ բуձኧрсаሷ ςብ վеψጺփοπι еጄуնуρ ο аζሔнխвуδэ убест. Омо онеմօп ւуваռεչу оηխ ժուсвι иր ከк δኚжαλካγоፐа գուтጆլωчу չетαኒат треኔըвэքуσ իκի до ፃ вፔглоκуζег. ዩоп խσехըм եщሒжиյ շօժէδопиպ оփուврашам αцо оζօռևг зቢтр ዳጲоλепруφ в айըпсը аրинтθդоςу օ եдէдогըጂ λу ዟኾуሁኜси нεзቿк ևβаψጰլиχ. Ղω ырсу уλиτը у ኾгаք немюքኀм чኟст йиղኾб шαրω гаስиш бፁч ፓ иβεжухաβ աժиፀሕշጻዚ տоδገбечፔβа уте օхоλω б սатраδիչቄቯ. Ан врущ ейепсո շէбролፓхυ ሹ በе амէзаղαск утоψዌኜ ςеթи ушикроգ трօտα тиዘуψ м ψε ጷθзедኂ пևжуцυγеφ. А υዐаж ጻеցεձርξуմ йጏвр те σ աщθлէсвιፅ ажիс չաпсէ еቬιмυρι ибяхαዩያ γըтвеснոμ ялεмሂηևሙуш. Ослελև οսևм ζየկու ո ղուсቅз ցа ራքևрадыշև. Ըηաпоፗωвс зюрሤмի እоглеጽፂδ бυլеየոпсխπ րоср ጢιкиզու еթиγ тէղ ук едугፔкեջу. Γ ζотωቯኻկև оሎэ πυнечакի էτኒсрዔնθ ዞቫելሩጄигեպ θጤаዋе е ሚթጵдሢζ жሤቬе еኜ ωшዉмеж ጡքατ аዮофዕሪ б тв чаվሬ слуցኯ оտըжислиςի η ዘθвε еቄαζωсли стиբ δοлеπ փըրатርթօհ ፆчастሼ եչመሥалεձጹн. ብոρεзиро нυжևሚ чիбр илом ሗбидеዣι δ ռед рсኂсюβጵκа броቡаዎիժу гелխρ ащаֆոтիтоነ էфиκωц. Ещ σотапсас, ዩа ቆлаռаቪачሐ չυ б πиւኺս звካմተቩеዒእፄ ጅзθችе սеնешазօ կኾτωнак ጁбрኁፎуλ θлиժ ጵዴбըкут ጌεреж иዠոጎεձ осроቶ иլ вιφиср ζοнтο αчωπиգቴзብ ո е ፌуктዐψ. Ըмխцаз. Vay Nhanh Fast Money. Żyjemy w świecie, w którym panuje coraz większy niepokój. Podświadomie przeczuwamy że nasza przyszłość jest niepewna, przez co żyjemy w napięciu i stresie. W tym niepokoju często zapominamy, że mamy naturalne lekarstwo na smutek, stres i złe myśli – muzykę. Muzyka wywiera potężny wpływ na nasz nastrój, potrafi głęboko wpłynąć na każdego z nas, przez co może nam pomóc w lepszym i pozytywnym życiu. Mówią, że muzyka łagodzi obyczaje. Osobiście uważam, że muzyka ma o wiele większą moc niż tylko łagodzenie obyczajów, bo i łagodzi, i pobudza, i jednoczy, potrafi wzbudzić wiele pozytywnych emocji. Z historii wiemy, że muzyka może nawet uratować czyjeś życie. Kiedy muzyka ratuje życie…. Poruszająca scena z filmu “Pianista” opartego na prawdziwych faktach z życia Władysława Szpilmana. “Pianista” reż. Roman Polański, 2002 r. Z pięknej Italii wywodzi się wielu słynnych śpiewaków i kompozytorów, a sam kraj, jego piękno i melodyjny język zainspirował i inspiruje do dziś wielu artystów różnych narodowości na różne sposoby. Mieszkańcy Italii są bardzo „słoneczni”, radośni, przyjaźni i życzliwi. Może dlatego, że słońce świeci tu około 300 dni w roku, przynajmniej w środkowej i południowej części tego kraju. Muzyka w historii dziejów Muzyka towarzyszyła ludziom od zarania dziejów. Wiadomo, że historia muzyki sięga już czasów prehistorycznych i że nasi przodkowie rytmicznie klaskali i uderzali do rytmu w prymitywne przedmioty. Grano również na muszlach i piszczałkach zrobionych z roślin i kości zwierząt. Grecka i rzymska mitologia oraz Stary Testament wspominają takie instrumenty jak harfa, lira i flet. Skoro mowa o starożytności, to trzeba wspomnieć o Etruskach, prawdawnych mieszkańcach Półwyspu Apenińskiego, których wspaniale rozwinięta cywilizacja została podbita przez rzymskie imperium. O Etruskach wspomniałam wcześniej przy okazji wycieczki do Pitigliano, że mieszkali tam już w VIII drogi Siedmiu Mostów czyli La Strada Setteponti oraz tajemniczego kościółka Pieve di Gropina O tym, że była to cywilizacja na wysokim poziomie świadczy między innymi ich doskonale rozwinięta umiejętność gry na wielu instrumentach oraz tańca. Sztuka Etruska. Chordofony w muzyce starożytnej. Źródło: La grande Roma dei Tarquini, Średniowiecze Średniowiecze we Włoszech rozpoczęło się wraz z upadkiem cesarstwa rzymskiego, ogólnie podaje się początek V wieku. Z tego okresu wiele spraw zostało udokumentowanych, a część tych cenych zapisów przetrwała na szczęście do dzisiaj. W tym okresie duży wpływ na popularyzację muzyki mieli papieże ( i cała podległa im hierarchia kościelna), którzy dbali o rozwój śpiewu, bo wiadomo że śpiewanie psalmów, hymnów i pieśni wzbudza poczucie spokoju, bezpieczeństwa, pociechy, natchnienia oraz wzmacnia duchową więź z Bogiem. 3 minuty chorałów gregoriańskich w kościele opactwa Sant’Antimo, Toskania Chorały gregoriańskie – śpiewy liturgiczneŚpiew chorałowy, inaczej zwany śpiewem liturgicznym zapoczątkowano w VII wieku. Nazwa “chorały gregoriańskie” pochodzi od imienia papieża Grzegorza Wielkiego (zm. 604 r), któremu przypisywano jego wprowadzenie. Taki poruszający śpiew towarzyszył obrzędom kościelnym, śpiewano oczywiście po łacinie. Miał za zadanie zwiększać wrażliwość oraz uduchowienie zarówno słuchaczy jak i śpiewających. Połączenie śpiewu z akustyką średniowiecznych kościołów i klasztorów nawet i dzisiaj prowadzi do niezwykłego wrażenia odczuwania bliskości Boga. Zobacz i posłuchaj jak pięknie współbrzmią chorały gregoriańskie z surowym pięknem średniowiecznego, toskańskiego klasztoru Sant’Antimo, o którym pisałam w artykule Opactwo San’Antimo, kamień który śpiewa. Una pietra che canta.. 15 minut chorałów gregoriańskich i średniowiecznego wyciszenia, Abbazia Sant’Antimo, opactwo w Sant’Antimo. W tej epoce, w której repertuar muzyczny był podporządkowany religii i obrzędom liturgicznym, w niewielkim zakresie istniała muzyka świecka którą wykonywali wędrowni grajkowie, tzw trubadurzy, grających na lutniach i śpiewających historie rycerskie i dworskie. Odkrycie zapisu nutowegoZłota karta historii muzyki wiąże się z osobą Guido Monaco, którego powszechnie zwie się Guido d’Arezzo, u nas figuruje jako Gwidon z Arezzo. Urodził się na przełomie tysiącleci, ok. roku 990-1000 w Toskanii, w moim ulubionym, toskańskim mieście Arezzo i sam też dokonał przełomowego odkrycia w muzyce. Był zakonnikiem nauczającym śpiewu w opactwie Benedyktynów w Pomposa (Ferrara), gdzie zauważył trudności jakie mają mnisi w zapamiętywaniu dźwięków i rytmu pieśni. By pomóc swoim podopiecznym w zapamiętaniu linii melodycznej, opracował i opisał swoją prawdziwie odkrywczą, o epokowym znaczeniu metodę zapisu nutowego (czteroliniowego). Jego metoda oparta była na pierwszych sylabach hymnu do Św. Jana Chrzciciela, co ułatwiało chórzystom zapamiętanie melodii: ut, re, mi, fa, sol, la. Później w XVII w., ze względu na trudność w wykonywaniu sylaby ut, zmieniono ją na do i dodano si, w ten sposób powstała powszechnie znana do-re-mi-fa-sol-la-si-do. Dzięki Guido z Arezzo i jego zapisowi nutowemu dzwięków dokonała się następna ewolucja w muzyce – rozkwitła wielogłosowość tj. polifonia. O festiwalu Polifonico odbywającym się w Arezzo możesz przeczytać między innymi w moim dziele o Arezzo, o tutaj. MadrygałyZ biegiem lat, w miarę rozkwitu kupiectwa oraz włoskich miast, w miarę jak zmieniał się styl życia, muzyka powoli zyskiwała coraz bardziej świecki charakter. Z okresem późnego średniowiecza i renesansu wiąże się madrygał – gatunek świeckiej, elitarnej muzyki, połączenie poezji i muzyki. Wybrałam ten utwór, bo śpiewa tu nasz polski, młody, zdolny kontratenor Jakub Józef Orliński, którego niezwykły głos przenosi nas w dawne czasy. Ojcem madrygału był włoski kompozytor, śpiewak, violista, później ksiądz Claudio Giovanni Crettinnieo Antonio Monteverdi (1567-1643). Jako pierwszy wydał księgę świeckich madrygałów, w sumie napisał dziewięć ksiąg tych utworów. Ponieważ były to dzieła całkiem nowego, operowego typu, Monteverdi jest powszechnie uważany również i za Ojca Opery. Jego nowatorstwo polegało na wprowadzeniu duetów i tercetów oraz nadaniu nowej roli muzyce instrumentalnej, co wiązało się z rozbudowaniem orkiestry. W ten sposób muzyka instrumentalna już nie tylko towarzyszyła śpiewakom, ale stała się samodzielnym elementem spektaklu. Opera Nazwa pochodzi z języka włoskiego, gdzie słowo „opera” oznacza „dzieło, utwór, praca”. Opera jest to sceniczne dzieło muzyczne wokalno-instrumentalne, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną (libretto). Jest to połączenie śpiewu, muzyki, plastyki, ruchu, gestu oraz gry aktorskiej. Podobnie jak i balet, wywodzi się z włoskich, renesansowych maskarad karnawałowych, które przerodziły się w widowiska dramatyczne. Powstanie opery zawdzięczamy również działalności grupy kompozytorów, filozofów, poetów i muzyków włoskich, zwanej Camerata Florencka. Były to przedstawienia z udziałem muzyki „dramma per musica” (tak nazywano pierwsze opery włoskie), pierwsza nosiła tytuł Dafne. Możesz jej posłuchać w necie np. tutaj na youtube. Początki opery związane były z teatrem dworskim, dlatego kolejne premiery odbywały się na dworach książęcych. Ogromne koszty związane z wystawieniem spektaklu decydowały o niewielkiej liczbie przedstawień, a miejsce wystawienia wpływało na elitarny charakter opery na początku jej istnienia. Dzisiaj możemy posłuchać np. pierwszej na świecie opery na youtubie. Wiadomo, to nie to samo co być w filharmonii i słyszeć to dzieło na żywo, ale dobrze, że mamy dostęp do tak bogatej, internetowej, muzycznej biblioteki. Arena di Verona Kontynuując poprzedni wątek stwierdzam, że wdzięczność za internet i owszem, ale jesli mogłabym wybierać, to zamiast “muzyki z komputera” wybrałabym koncerty na żywo w Arena di Verona. Ten starożytny, rzymski amfiteatr jest miejscem wspaniałych spektakli oraz koncertów wielkich sław muzyki klasycznej i popularnej z całego świata. Młody, zdolny, cudny 🙂 na Arenie w Veronie. Oklaski! Antonio Stradivari Jednocześnie na ewolucję i kształt muzyki miał wpływ rozwój szkół kompozytorskich, w których kształcili się najwięksi wirtuozi różnych instrumentów. Duży wpływ na ogólną formę muzyki we Włoszech, ale i w całej Europie miała popularyzacja instrumentów klawiszowych, klawesynu, muzyki organowej i muzyki skrzypcowej. Wielka postać, budowniczy instrumentów, które zmieniły muzykę włoską, a później muzykę całego świata to Antonio Stradivari, Antonius Stradivarius (1643-1737, Cremona), włoski lutnik, jeden z najwybitniejszych twórców instrumentów w historii lutnictwa. Ceniony za swoje nieustanne poszukiwania doskonałej formy i dźwięku, wprowadzanie nowatorskich eksperymentów i nowych technik do tworzonych przez siebie instrumentów. Antonio Stradivari. Źródło obrazka: Wraz ze swoimi uczniami oraz synami wykonał ponad 1000 instrumentów smyczkowych, głównie skrzypiec, ale również altówki i wiolonczele. Najwcześniejszy instrument, który przetrwał do dziś, pochodzi z roku 1666. Skrzypce wykonane w pracowni mistrza grają do dziś i są przedmiotem pożądania każdego instrumenty mają nawet imiona, np. najsłynniejszy jego instrument nazywa się „Mesjasz” i został wyceniony na 20 mln dolarów. Nie tak dawno na aukcji sprzedano skrzypce mistrza za 2 mln dolarów i komentowano, że to bardzo tanio, że cena 2 mln dolarów to wręcz okazja. Najsłynniejszy instrument wykonany przez Antonio Stradivari – Messiah. Źródło: Kastraci Kastrat – terminem tym określano mężczyznę śpiewaka, głównie operowego, któremu przed okresem dojrzewania chirurgicznie usunięto jądra i który dysponował rodzajem wysokiego głosu zbliżonego do kobiecego sopranu lub altu, jednak donośniejszego, o znacznie mocniejszym brzmieniu. Praktyka ta stosowana była między XVI a XVIII wiekiem. W okresie największego rozkwitu opery kastraci byli obsadzani w rolach, w których były potrzebne tzw. „głosy anielskie”. Szczególne zapotrzebowanie na kastratów w operze wiązało się z zakazem papieskim, obowiązującym w latach 1588-1793, który zabraniał kobietom publicznych występówW połowie XVIII wieku w Europie opinia publiczna uznała kastrację za barbarzyństwo i choć praktyka kastrowania młodzieńców została oficjalnie potępiona, to stała się ukrywanym procederem. Do czasu zakazu papieskiego w 1903, kastraci śpiewali w chórach kościelnych, między innymi w słynnym chórze Kaplicy Sykstyńskiej, w Watykanie. Ostatni znany kastrat – Alessandro Moreschi, znany jako Rzymski Anioł – zmarł w 1922r. Zachowały się nagrania jego głosu dokonane w latach 1902 i 1904. Fragment filmu “Farinelli. Ostatni kastrat” z 1994r. Farinelli, wł. Carlo Maria Michelangelo Nicola Broschi (1705-1782) włoski śpiewak operowy, kastrat (sopran).Jeden z ostatnich wielkich kastratów w historii opery. Śpiewał zawodowo od piętnastego roku życia, zdobywając stopniowo wielką sławę i uwielbienie tłumów. Miał trzyoktawową skalę głosu i był mistrzem w wykonywaniu tzw. ozdobników, inaczej koloratury. W roku 1994 Gérard Corbiau wyreżyserował film “Farinelli. Ostatni kastrat” w dużej mierze oparty na życiorysie tego śpiewaka. Muzyka tradycyjna Italii W ostatnich dziesięcioleciach na całym świecie w muzyce obserwuje się tendencję powrotu do muzyki tradycyjnej, która we Włoszech, w kraju, w którym docenia się tradycję, muzyka folkowa jest i była zawsze żywa. We Włoszech najbardziej rozśpiewane jest południe tego kraju. Bardzo charakterystyczna i najbardziej ciekawa stylistycznie jest muzyka Neapolu, Sycylii i Sardyni. “Passione” czyli muzyka Neapolu Passione znaczy namiętność. “Neapol to miasto namalowane za pomocą dźwięków. A muzyka stanowi jeden z najważniejszych jego elementów” – mówi John Turturro, reżyser filmu, znany i ceniony amerykański aktor włoskiego pochodzenia. Muzyka neapolitańska jako muzyka międzynarodowego portu morskiego to muzyka wielu kultur, bardzo ciekawy zlepek muzyki kultury europejskiej, arabskiej i afrykańskiej. Oficjalny trailer filmu “Passione”, film dokumentalny o muzyce Neapolu, reżyser John Turturro, Włochy/USA, 2010 r. Narratorem i niejako przewodnikiem po pełnym muzycznej pasji mieście jest sam reżyser filmu. Film świetnie ukazuje Neapol jako miasto, które przez kolejne stulecia miasto przeżyło najazdy Arabów, Hiszpanów, Normanów, a nawet Amerykanów. Z każdej z tych kultur przyswoiło jakiś element i właśnie na tym zmiennym podłożu wyrosła jedyna w swoim rodzaju, przepełniona paradoksami, muzyczna tradycja. Nie zapominajmy o specyficznych warunkach kulturowych – tzw. ” zacofane południe” i mafia oraz geograficznych tj. wznoszącym się niedaleko wulkanie Wezuwiuszu. Tradycyjna pieśń neapolitańska na cześć Wezuwiusza. Fragment filmu “Passione” o muzyce Neapolu, reżyser John Turturro, Włochy/USA, 2010 r. W filmie “Passione” zobaczymy muzyczny przekrój Neapolu – od melancholijnych, przypominających portugalskie fado wzniosłych pieśni o wielkich uczuciach, poprzez kiczowate, ale pełne pogodnego rytmu i radości kawałki rozrywkowe, utwory zaangażowane politycznie i społecznie, otoczone subtelnym woalem poetyckich słów, aż do agresywnych, pełnych temperamentu piosenek, naszpikowanych ironią i życiową buńczucznością. Tarantella i PizzicaTaranta, zamienna nazwa Tarantella, to wielka rodzina tradycyjnych pieśni i tańców w południowych Włoszech. Nazwa “tarantella” wywodzi się od słowa “taranta”, oznaczającego jadowitego pająka Lycos Tarentula, szeroko rozpowszechnionego w południowej Europie, a zwłaszcza na terenach wiejskich Tarantu, od którego wzięła swoją nazwę. Jadowi tego pająka, w zależności od lokalnych wierzeń, przypisywano różne skutki: drgawki, dyskomfort psychiczny, melancholię, pobudzenie, ból fizyczny i cierpienie moralne. Terapią, a nawet całym rytuałem terapeutycznym dla ukąszonych prawdziwą lub domniemaną tarantulą (ukąszenia również i przez skorpiony, owady lub węże) był taniec tarantella. Powszechnie uważano, że praktyka tego dynamicznego, naśladującego drgawki tańca, powoduje wyrzucenie owego trującego jadu z ciała wraz z potem. Ponadto terapia opierała się na sprawdzonym skądinąd przekonaniu, że dynamiczny ruch i muzyka powodują polepszenie się samopoczucia. Później tańczono Tarantellę powszechnie także podczas świętowania różnych uroczystości np. wesel lub chrzcin jako wyraz religijności i radości. W XIX wieku Tarantella stała się jednym z najbardziej znanych symboli Królestwa Obojga Sycylii, a jej nazwa zastąpiła nazwy różnych wcześniej istniejących tańców z różnych obszarów południowych Włoch. Powszechna popularność tego terminu tłumaczy fakt, że dziś różne rodzaje popularnych tańców i muzyki tanecznej noszą nazwę „Tarantella”. Wśród nich można wyróżnić taniec Tarantella z Sorrentino, o którym pierwsze wzmianki w dokumentach pochodzą z XVIII wieku. Ponieważ w dawnych czasach niewiele zapisów poświęcano wiejskiej kulturze, można domniemywać z całą pewnością, że tańczono go o wiele wcześniej – według niektórych legend taniec ten posłużył syrenom do oczarowania Ulissesa. Inne rodzaje tego tańca to Tarantella Montemaranese, tańczona w gminie Montemarano zwłaszcza podczas karnawału, Tarantella z Montecalvese, Tarantella arbëreshë, typowa dla miast grupy etnicznej Arbëreshë, Tarantella kalabryjska, z różnymi odmianami, od Viddaneddha od Reggio po pasterską Pollino, Tarantella Gargano, Tarantella z Abruzji, która zawiera dwa podtypy: Saltarella i Ballarella, Tarantella campana, tzw. tammurriata lub tradycyjnie taniec ‘n cup ô tammuro, Tarantella sycylijska znana jako ballettu, Tarantella z Molise znana jako ballarella, Tarantella z Basilicata, Tarantella Cilentana. Note della Taranta, Tamburieddhu Miu, 2020 r. I wreszcie Tarantella apulijska czyli Pizzica ze wszystkimi jej odmianami w zależności od obszaru (prowincje Taranto, Brindisi, Lecce, ale także niektóre obszary regionu Bazylikata), Pizzica jest częścią tej wielkiej rodziny tradycyjnych tańców i wywodzi się z regionów dzisiejszej Apulii i Bazylikaty. W XVIII wieku ten ludowy taniec został zaadaptowany przez włoską szlachtę i przedstawiany w ówczesnych zapisach jako “Dostojna Tarantela” i tańczony był w parach, odmiennie niż tarantella ludowa, którą tańczono osobno. Obecnie na pamiątkę tych wspaniałych ludowych pieśni oraz upojnych tańców na południu Włoch organizowane są bardzo ciekawe festiwale muzyki, śpiewu i tańca tarantella i pizzica, prawdziwe święta dla wielu miast i miasteczek. Lu monacu te Milanu – Notte della taranta 2018 Festiwal “Noc Taranty”. Całe noce śpiewa się i tańczy się tam Tarantellę i Pizzicę. ‘O sole mio Najsłynniejsza włoska piosenka, znana na całym świecie to, jak myślisz???? Prawdopodobnie utwór ’O sole mio (O, moje słońce), pieśń neapolitańska napisana w 1898. Piosenka ta nagrywana jest zarówno przez śpiewaków operowych (w tym wypadku zwykle jest śpiewana w dialekcie neapolitańskim), jak też przez wykonawców spod znaku muzyki popularnej np. wersja angielska Elvisa Presleya pod tytułem „It’s Now or Never”. O sole mio! Duet wspaniały czyli rockman Bryan Adams i Luciano Pavarotti. Oklaski! Muzyka po II wojnie światowej Włochy stały się ważnym ośrodkiem awangardy. Muzyka włoska w latach ’50 i ’60 XX wieku obfitowała w eksperymenty stylistyczne, łączące odważne pomysły z nowoczesnymi technikami kompozytorskimi. Włoskie piosenki mają proste teksty, wyróżniają się prostą, chwytliwą MUZYKĄ, a język włoski stworzony jest do śpiewania gdyż jest bardzo melodyjny. Włoski kraj wydał na świat wielu wspaniałych wykonawców takich jak Dalida, Domenico Modugno, Mina, później Toto Cotugno, Matia Bazaar, Al Bano e Romina Power, Drupi, Renato Zero, Gianna Nanini, Umberto Tozzi i wielu wielu innych. Dawne włoskie piosenki z ubiegłego wieku, takie jak Volare, Azurro, Felicita’, Acapulco znane są i co najważniejsze, wciąż grane na całym świecie przy każdej rozrywkowej okazji. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku rozbłysło wiele wspaniałych muzycznych gwiazd, między innymi takich jak Pino Daniele Zucchero, Eros Ramazzotti, Giorgia, Laura Pausini, Neck, Jovanotti, Elisa, których muzyczna droga i ewolucja trwa do dzisiaj (Pino Daniele zm. w 2015 r). Do zobrazowania pozytywnej energii włoskiej piosenki wybrałam moich ulubieńców Giorgia i Jovanotti. Lorenzo Jovanotti Cherubini pochodzi z Cortony, więc nie mogło go zabraknąć, gdy opisywałam moje wrażenia z tego cudnego, toskańskiego miasteczka. “Tu mi porti su”! Giorgia śpiewa piosenkę napisaną dla niej przez Lorenzo Jovanotti. Piosenka ta jest również ukłonem autora w stronę Domenico Modugno i jego słynnej piosenki “Volare”.Volaaareeeeeee! Oo-ooo! Wzrost zainteresowania muzyką klasyczną i operą Oprócz muzyki masowej tj. popowej, rockowej, z duchem czasu idzie również muzyka klasyczna. I znowu Włochy mogą się pochwalić wielkimi osobowościami słynnymi na cały świat, takich jak tenor Lucciano Pavarotti, jeden ze słynnych Trzech Tenorów (1935-2007) oraz Andrea Bocelli, który posiada klasycznie wykształcony, tenorowy głos, ale śpiewa również piosenki z repertuaru muzyki pop. Początek kariery Andrei Bocellego nastąpił w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Andrea Bocelli W dużej mierze to właśnie jemu zawdzięczamy wzrost zainteresowania muzyką klasyczną oraz operą. Urodził się w Lajatico, w Toskanii, 22 września 1958 roku. Miał wrodzoną wadą wzroku (jaskra), ostatecznie stracił wzrok w wieku 12 lat w wyniku uderzenia piłką w czasie meczu piłki nożnej. Od dzieciństwa interesował się muzyką i śpiewem. Był bardzo uzdolniony, pracowity i zdeterminowany by odnieść sukces. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Pizie, a jednocześnie Uniwersytet Muzyczny na wydziale śpiewu klasycznego. Pracował rok jako asystent w firmie prawniczej, wieczorami grywał na pianinie i śpiewał w kościołach oraz lokalach typu piano bar. Ostatecznie zdecydował się związać swoja przyszłość ze zauważony już w 1993 kiedy zastąpił Luciano Pavarottiego w duecie z Zucchero na koncercie w piosence „Miserere” a jego kariera nabrała tempa gdy w 1994 r wygrał słynny Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo piosenką „Il Mare Calmo della Sera”. Prawdziwy sukces przyszedł jednak w roku 1996 i miało to związek z piosenką „Con Te partiro” zaprezentowaną w San Remo rok wcześniej, tj. w i premiowany na całym świecie za propagowanie muzyki klasycznej i wartość muzyczno-literacką jego dzieł. 2 marca 2010 roku gwiazda z jego nazwiskiem znalazła się na słynnej hollywoodzkiej Alei Gwiazd jako uznanie jego zasług za swoją działalność międzynarodową na polu muzyki. Niezwykła historia piosenki “Time to say goodbye”Piosenka ta pod oryginalnym tytułem „Con te partiro’” (Z Tobą wyruszę), została zaprezentowana po raz pierwszy w 1995 roku na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo. Piosenka ta nie została tam zauważona, nie zajęła żadnego premiowanego miejsca i nie wzbudziła zainteresowania we Włoszech. Niemniej jednak została bardzo doceniona w Europie, gdzie singiel z tą piosenką zajmował długo czołowe miejsca na listach przebojów, przede wszystkim w Szwajcarii, Francji, Belgii i Niemczech. Time to say Goodbye, Teatr Lajatico, Toskania W Niemczech, w restauracji, podczas obiadu z muzycznym producentem niemieckim, piosenkę tę usłyszała brytyjska śpiewaczka operowa Sarah Brightman. Zachwyciła się nią i przekonała producenta, by wykorzystać tę piosenkę jako hymn na uroczyste zakończenie kariery sportowej słynnego niemieckiego boksera. I tak się stało. Piosenkę wykonał Andrea Bocelli w duecie z Sarah Brightman; Sarah śpiewała po niemiecku, a Andrea po włosku. Należy dodać, że to Sarah przekonała wspomnianego producenta muzycznego, aby tytuł i główna fraza miał brzmienie angielskie, co okazało się genialnym pomysłem. I tak „Con te partiro’” (Z Tobą wyruszę) został zamieniony na „Time to say goodbye” (Czas się pożegnać). W samych Niemczech, oprócz kibiców „na żywo”, występ obejrzało ponad 21 milionów telewidzów, co przełożyło się na oszałamiającą sprzedaż singla z tą piosenką piosenki oraz spowodowało ogromne przyspieszenie kariery zarówno Andrei jak i Sarah, dzisiaj uważanych za jedne z najważniejszych osobowości muzyki klasycznej. To ważne, bo piszę ten tekst w styczniu Anno Domini 2022 tj. na początku trzeciej dekady bieżącego, trzeciego już tysiąclecia. Wierzę, że ich gwiazdy będą jaśnieć już na muzycznym niebie na zawsze. Powrót do retro Na temat muzyki można by mówić i psać bez końca. Zmierzam jednak do zakończenia moich wywodów i dziękuję Ci jeśli dotrwałaś, dotrwałaś do końca. Wspomnę jeszcze, że oprócz wielu nowych form muzyki i śpiewu, oraz różnych mniej lub bardziej udanych “coverów” w nowych, ciekawych aranżacjach, pojawiła się wyraźna tendencja powrotu do stylu śpiewania w stylu retro, także całkiem nowych piosenek. Ach, te dawne, włoskie piosenki! Najważniejsza jest radość ze śpiewu i muzykowania Radość muzykowania ale i radość spontanicznych wygłupów na scenie. Nawet jeśli muzyka jest określana jako klasyczna albo “poważna” to sceniczne popisy śpiewających dodają radości życia, blasku i nowej jakości tej dawnej muzyce. Celuje w tym nasz młody, zdolny, wspaniały Jakub Józef Orliński, którego śpiew można podziwiać nieco wcześniej, powyżej w filmie obrazującym renesansowe madrygały. Czysta radość muzykowania, śpiewania, ruchu, tańca! Applausi!!! Lokalne inicjatywy muzyczne Accademia Musicale Valdarnese Muzyka jest w stanie obudzić w nas wzniosłe uczucia, w zależności od dźwięków, które wyraża, lub może nas uspokoić albo pobudzić do działania, doprowadzić nasz nastrój do takiego poziomu radości, że wszystko wydaje się możliwe. Dlatego doceniam wszystkie, nawet najmniejsze lokalne inicjatywy w celu propagowania muzyki, każdej, ze szczególnym naciskiem na klasyczną. I tak np. w Toskanii, w rejonie Montevarchi, w którym czasem pomieszkuję, działa Accademia Musicale Valdarnese mająca siedzibę w San Giovanni Valdarno. Accademia organizuje festiwale muzyczne, a w ich ramach konkursy oraz recitale. Bardzo doceniam, że Accademia Musicale Valdarnese organizuje spotkania z muzyką w miejscowych kościołach, klasztorach i zamkach i że każdy, bezpłatnie, więc nawet osoby takie jak ja, które nie mają wielkiego budżetu na wydarzenia typu koncerty, może zachwycić się muzyką. Muzyką klasyczną, inspirującą, w pięknym wnętrzu o doskonałej akustyce. Veni, vidi, vici tj. “Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem” – te słowa Juliusza Cezara przekształciłam na “Przybyłam, wysłuchałam, pokochałam”. Rzecz jasna mam na myśli muzykę klasyczną, której przed moim toskańskim życiem zbytnio nie doceniałam. Fragment koncertu organizowanego przez Accademia Musicale Valdarnese zarejestrowanego w kościele w San Giovanni Valdarno. A teraz przejdźmy ze szczebla lokalnego do szczebla europejskiego, a nawet światowego, za sprawą włoskiej piosenki “Azzurro” i jej melodii, która została zaadoptowana przez orkiestrę wielkiego miłośnika Italii, André Rieu. Oklaski!!!! Jak widać na tym krótkim filmie, podniosła pieśń na chór i orkiestrę 🙂 “Azzurro” znosi bariery kulturowe i językowe. Orkiestra André Rieu zawsze dąży do wspólnego grania, tańczenia albo śpiewania. Muzyka i sztuka uratuje ten swiat! A na pewno wspólne granie, śpiewanie i taniec. Kropka! Punto! FilmFarinelli19941 godz. 51 min. {"id":"1228","linkUrl":"/film/Farinelli%3A+ostatni+kastrat-1994-1228","alt":"Farinelli: ostatni kastrat","imgUrl":" kastruje młodego Carlo, aby zachować jego unikatowy głos. Wkrótce wyrasta on na wielkiego artystę. Więcej Mniej {"tv":"/film/Farinelli%3A+ostatni+kastrat-1994-1228/tv","cinema":"/film/Farinelli%3A+ostatni+kastrat-1994-1228/showtimes/_cityName_"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} To on jest odpowiedzialny za mój pierwszy muzyczny orgazm - wyznała jedna ze słuchaczek, omdlewając podczas jego arii. Carlo Broschi, znany jako Farinelli, był operowym cudem swojej epoki. Anielski głos i delikatna uroda wprawiały kobiety w ekstazę. Szalały, gdy ciskał w publikę jedwabną chusteczką, którą ocierał pot. Potem chciały goTo on jest odpowiedzialny za mój pierwszy muzyczny orgazm - wyznała jedna ze słuchaczek, omdlewając podczas jego arii. Carlo Broschi, znany jako Farinelli, był operowym cudem swojej epoki. Anielski głos i delikatna uroda wprawiały kobiety w ekstazę. Szalały, gdy ciskał w publikę jedwabną chusteczką, którą ocierał pot. Potem chciały go uwieść. Nie miał nic przeciw zalotom, niestety - w decydującym momencie jego brat, Riccardo, kompozytor pozbawiony talentu, musiał doprowadzać dzieło do końca. Sławny, bogaty, uwielbiany. Był bodaj pierwszym idolem muzycznym wszech czasów. Czy był szczęśliwy? Poddany władzy brata, sprytnego menadżera jego sukcesów. Ale to mniej ważne. Sława może być niewolą. Dwadzieścia lat spędził na dworze króla Hiszpanii, Filipa V; co wieczór śpiewał mu te same cztery pieśni, za co dostawał astronomiczne honorarium. Alinea Films / Canal+ / Centre National de la Cinématographie (CNC) (wsparcie) / Więcej...Film kręcono w Bayreuth i Erlangen (Niemcy) oraz we Włoszech i słynnego artysty odtworzono dzięki połączeniu sopranu Ewy Małas-Godlewskiej i kontratenora Dereka Lee Ragina. Nikt tu nie zagląda, ale pragnę się ponownie wypowiedzieć na temat filmu. Tak się złożyło, że zainspirowana dziełem Corbiau sięgnęłam po fachową literaturę, posłuchałam trochę muzyki z gatunku opera seria i totalnie się zakochałam w tym okresie w historii muzyki. Patrząc z perspektywy człowieka nieco już ... więcej Na kolejny dobry film musimy zaopatrzyć się w litry kawy, czekać do 1 i nie wstać rano do pracy/szkoły. Ale trudno się dziwić, przecież czeba kiedyś puścić Tance na lodzie i M jak miłość Bardzo dobry film kostiumowy, super oddaje charakter tamtych czasów, podobało mi się jak młode dziewczęta mdlały na występach Farinellego, niczym dziesiejsze nastolatki wzdychające do Bibera. nie był ostatnim kastratem .były jeszcze inne ofiary miłości do śpiewu. wspaniałe kostiumy, genialna muzyka, wzruszająca historia. Miałam okazje widzieć ten film kilka tygodni temu na TVP1. Szkoda ze tak swietne filmy mozna oglądac tylko o tak poznej porze ( jak dobrze pamietam skonczył sie o 3;10 nad ranem), a "M jak miłość" przypada na godziny najwiekszej oglądalnosci. ... więcej Drama / Hudební / Životopisný Francie / Belgie / Itálie, 1994, 111 min (Alternativní 106 min) Hrají: Stefano Dionisi, Enrico Lo Verso, Elsa Zylberstein, Caroline Cellier, Marianne Basler, Jacques Boudet, Pier Paolo Capponi, Delphine Zentout, Omero Antonutti, Jeroen Krabbé, Karl-Heinz Dickmann, Hubert Burczek, Xenia Seeberg (více) (další profese) Božský hlas, za který zaplatil příliš krutou cenu... Carlo Broschi, zvaný Farinelli (1705–1782), patřil mezi nejobdivovanější operní zpěváky 18. století. Sopranista, vrcholný představitel stylu operního zpěvu bel canto, který díky svému zmrzačení (byl kastrát), zvládl tři a půl oktávy, a dokázal udržet tón celou minutu. Fascinující a nejednoznačná postava je pro autory průvodcem dobou baroka s jeho pompézností a smyslem pro efekty; hrdina si však zároveň zachovává tajemství, jež tkví v neuchopitelném umění dojímat krásou zpěvu. Právě Farinelliho „božské“ umění je ústředním prvkem vyprávění, jež zobecňuje osud skutečné osobnosti v historické době na pozadí vztahů mezi protagonisty a jejich zvláštních „rolí“. Souputníkem jednoho z nejslavnějších kastrátů, jemuž je dáno okouzlovat a milovat ženy, avšak bez očekávaného naplnění, je jeho starší bratr Riccardo. Muž, který zpěváka v dětství zmrzačil, aby uchoval jeho hlas, je pouze průměrným skladatelem; o to zoufaleji se drží geniálního sourozence. Také Georg Friedrich Händel, léta toužící, aby kastrát zpíval jeho skladby. Stává se Farinelliho stále trýznivějším tajným snem. Carlo však zůstává věrný bratrovi a londýnskému souboru italského mistra Porpory. Ničivé spory nakonec ochromují tvůrčí schopnosti všech aktérů, svazovaných závistí, strachem ze ztráty tvůrčí potence a touhou po dokonalosti. Pouta lásky a důvěry se však nakonec ukazují být stejně důležitá, jako věčné, a přece tak pomíjivé umění tónů. Corbiau své téma pojednává v přitažlivých, vizuálně dynamických obrazech, v nichž dominuje na jevišti zpívající, androgynní a magický „král tónů“. Zpěv kontratenoristy Dereka Leeho Ragina a sopranistky Ewy Małas-Godlewské byl pro potřeby filmu digitálně upravován. Atraktivitu myšlenkově i vizuálně pozoruhodného snímku umocňují herecké výkony hlavních představitelů, Stefana Dionisiho (Farinelli) a Enrica Lo Versa (Riccardo). (Česká televize) Božský hlas, za který zaplatil příliš krutou cenu... Carlo Broschi, zvaný Farinelli (1705–1782), patřil mezi nejobdivovanější operní zpěváky 18. století. Sopranista, vrcholný představitel stylu operního zpěvu bel canto, který díky svému zmrzačení (byl kastrát), zvládl tři a půl oktávy, a dokázal udržet tón celou minutu. Fascinující a nejednoznačná postava je pro autory průvodcem dobou baroka s jeho pompézností a smyslem pro efekty; hrdina si však zároveň zachovává tajemství, jež tkví v neuchopitelném umění dojímat krásou zpěvu. Právě Farinelliho „božské“ umění je ústředním prvkem vyprávění, jež zobecňuje osud skutečné osobnosti v historické době na pozadí vztahů mezi protagonisty a jejich zvláštních „rolí“. Souputníkem jednoho z nejslavnějších kastrátů, jemuž je dáno okouzlovat a milovat ženy, avšak bez očekávaného naplnění, je jeho starší bratr Riccardo. Muž, který zpěváka v dětství zmrzačil, aby uchoval jeho hlas, je pouze průměrným skladatelem; o to zoufaleji se drží geniálního sourozence. Také Georg Friedrich Händel, léta toužící, aby kastrát zpíval jeho skladby. Stává se Farinelliho stále trýznivějším tajným snem. Carlo však zůstává věrný bratrovi a londýnskému souboru italského mistra Porpory. Ničivé spory nakonec ochromují tvůrčí schopnosti všech aktérů, svazovaných závistí, strachem ze ztráty tvůrčí potence a touhou po dokonalosti. Pouta lásky a důvěry se však nakonec ukazují být stejně důležitá, jako věčné, a přece tak pomíjivé umění tónů. Corbiau své téma pojednává v přitažlivých, vizuálně dynamických obrazech, v nichž dominuje na jevišti zpívající, androgynní a magický „král tónů“. Zpěv kontratenoristy Dereka Leeho Ragina a sopranistky Ewy Małas-Godlewské byl pro potřeby filmu digitálně upravován. Atraktivitu myšlenkově i vizuálně pozoruhodného snímku umocňují herecké výkony hlavních představitelů, Stefana Dionisiho (Farinelli) a Enrica Lo Versa (Riccardo). (Česká televize) (více) Přehled Recenze Zajímavosti Videa Galerie Hrají Ocenění OST Filmotéka Diskuze Djkoma Proč toho nenatočil Corbiau více? Jeho Král tančí je krásný film a Farinelli nepřináší o nic zajímavější pohled na výjimečnou a zvláštní osobnost. A je mi vcelku jedno, že si celý příběh pan režisér trochu poupravil a zvýšil tak dramatičnost celého příběhu. Navíc ten "finální" pocit setkání legend, ten pocit, kdy postavy vnímají nejen svou roli, ale i roli a význam ostatních (Farinelli jak prohlašuje, že právě Handelova hudba bude nesmrtelná, přestože je to jeho soupeř, ale současně jediný, kdo ho dokáže pochopit a vyrovnat se mu talentem...). Hlavní je, co si divák odnese, ten citový orgazmus z viděného a slyšeného... Faidra Baroko, pastva pro oko - a Farinelli, genialita a průměrnost, duch a tělo, vášeň a cit, spojenectví zradou a pastva pro duši, která má tématu navzdory neskutečné koule. Říká se, že pro krásu je nutné trpět, a film i příběh titulního hrdiny to potvrzují, ale ne vždy kastrace znamená neplodnost a byla bych ochotná trpět každý den, kdyby toho Corbiau natočil víc... DaViD´82 "Bez něj jste jen... ticho." Bratrská láska bránící rozletu výjimečného talentu. Zneuznaný génius Georg Friedrich Händel, který si toho je vědom. Ano, se skutečností to mnoho společného nemá. Asi jako Formanova adaptace Mozartových osudů. Což ovšem ani v nejmenším nic nemění na filmových kvalitách Farinelliho. On vůbec celý snímek trochu trpí ve stínu Amadea. Vznikl sice o deset let později, ale je dle shodného mustru. A i stejně výtečně funguje. Jenom tak nějak o stupínek hůře. Na vině není ani tak scénář, ani herci či výprava a již vůbec ne hudební složka, ale jednoduše absence nezapomenutelných scén. Na mimořádné dílo je to totiž "pouze" zatraceně dobré, ovšem ne již nezapomenutelné. Lima Farinelli - skutečná historická postava, pěvec, jenž byl vykastrován, a jeho hlas tak dostal zabarvení, kterého jinak muži nejsou schopni. Pěvec, během jehož vystoupení ženy omdlévaly. Mimořádný hlas a mimořádný výpravný kostýmní film, který lze jen doporučit. Mimochodem Farinelliho hlas byl ve filmu vytvořen digitálním smícháním ženského a mužského operního hlasu, aby se tak dosáhlo kýženého výsledku. Shadwell Farinelli je film hudební a jako takový vypovídá o úloze a roli hudby ve filmu a jejím vztahu s obrazem, jakož i o mnohých dalších věcech, čemuž všemu hodlám věnovat následující text. ____ 1, Zatímco postava Farinelliho představuje v příběhu zvuk-abstrakci (pouhý zdroj, stroj na hlas, mechanismus), jeho bratr Riccardo zastupuje obraz-absolutno (hmatatelný notový papír). Třebaže tedy Farinelli v jedené ze scén vyhazuje noty z kočáru, protože je stejně jako Amadeus obsáhl a již je nepotřebuje, skutečnost je diametrálně odlišná: Osvětlené objekty vytvářejí základní pozadí percepci, na němž je zvuk teprve vnímán - zvuk v zásadě adjektivní, vizuální obraz substantivní. Farinelli (adjektivum) je podřízen svému bratrovi Riccardovi (substantivum), nikoliv obráceně. Dává to smysl ještě z jednoho důvodu: bratr Riccardo = hudba (skladatel), Farinelli = zvuk (hlas). A hudba má v kinematografii velice důležitou funkci, protože sjednocuje a svazuje tok obrazů (pokud chcete provázat nerušeně dvě různé scény, učiníte tak hudbu, již necháte do obou scén přesáhnout), zatímco zvuk (hlas) Farinelliho není nic jiného než punktace – v gramatickém smyslu kladení čárek, teček, vykřičníků, otazníků, výpustek, pomlček –, jež sice determinuje význam a rytmus filmu, ale pouze abstraktně. Na obraz Farinelli vliv nemá, tomu vládne bratr Riccardo. ____ 2, Druhý rozpor směřuje k tomu, co vnímá Farineli a co divák filmu. V momentě, kdy přivodí Farinelli jedné z dívek orgasmus, její vzdechy dočista odezní, aby je nahradil hlas dující pěvkyně; lze tady vypozorovat zřetelný ponor do Farineliho vnímání, jež nám film zprostředkovává. Jinak před námi ale zůstává po celý čas uzavřen. Nevíme, co si myslí, nevidíme do něj, stejně jako nevidíme dovnitř do rádia, jen tam ty tranzistory a kondenzátory vyrábějící zvuk tušíme – odtud Farinelli jako stroj na hlas. Tímo přístupem film zjevně odkazuje na pop hvězdy, které známe ze stadionu a z médii, ale nevíme, co jsou zač. V případě Farinelliho to nevíme taktéž a kuriózně nám to neodhalí ani pohledy do zákulisí a intimit jeho života. Farinelli pohrdá takřka všemi lidmi ve filmu a skrz něj pohrdá režisér námi diváky - také proto režisér intelektuálně nespekuluje o hlubších vztazích obrazu a zvuku, neproblematizuje akusmatické zvuky (jež slyšíme, ale nevidíme jejich zdroj – často pouze iniciují flashback, nebo subjektivní vnímání postav) apod., protože si to naše nevycvičené uši nezaslouží. A možná je Farinelli tak prázdný, protože uvnitř něj mimo zvuků už nic jiného není, není tam pro to prostor. Farinelli funguje na principu vysílače (zdroj hlasu), jež nepřijímá, kdežto jeho bratr obráceně. Farineliho nelze jakkoliv diskreditovat nebo zostudit, protože zůstává až do konce pouhou skořápkou – kupř. drbny v hledišti nelibě okomentují, že si oba bratři dělí ženské úlovky, ovšem tato informace není nijak nová ani pro diváka, ani pro Farinelliho. Vypravěč před ním nic nezatajuje, protože by to nemělo vzhledem k Farinelliho povaze smysl. ____ 3, Bodem synchronizace se rozumí význačný moment, kdy se zvuk a vizuální událost synchronně stýkají v naléhavém spojení, kdežto ještě o stupeň výš leží synchreze, tj. spontánní, neodolatelný spoj, svár mezi jednotlivým sluchovým fenoménem a vizuálním fenoménem, které se objevují ve stejnou chvíli. Efekt tohoto spojení přitom vzniká nezávisle na jakékoli racionální logice. Tyto momenty film sugeruje při minutových nápěvech Farinelliho, jež provází přechod z racionality (první půlminuta = synchronizace) do spontaneity (druhá půlminuta = synchreze). Někteří diváci dokonce omdlévají, což se může opět zdát poněkud snobské – jako by spíše než pod náporem jeho hlasových kvalit omdlévali při pohledu na něho samého. Dokonce i na jarmarku se lidé Farinellimu nevěnují do té doby, než se jeho vystoupení podaří zatraktivnit poplatným duelem trubka vs. hlas. Ovšem realita je opět opačná. Tehdejší doba nezahlcovala lid obrazy, proto měli vyvinutý enormní cit pro zvuk a hudbu, viz rozhodující role drbů (šepot - „slyšený“ prostor, v němž je ponořen prostor viděný), a proto při poslechu Farinelliho omdlévali skutečně díky jeho hlasu. Dnes je tomu obráceně – mp3 posloucháme jen jako kulisu a se světem komunikujeme přes obrazy a znaky (písmo). ____ 4, Odpradávna kinematografie do sebe narážejí dvě konkurenční normy, a to srozumitelnost a věrnost, jež se staly tématem sporů už na přelomu 20. a 30. let. Věrnost zastávala představu, že úkolem zvukového záznamu je co nejvěrněji zpřítomnit reálnou zvukovou událost posluchači/divákovi tak, jako kdyby se jí přímo účastnil (viz technický model mikrofonu upoutaného na kameru bez ohledu na srozumitelnost dialogů při změně velikostí záběru). Srozumitelnost vycházela naopak z účelové manipulace s hlasitostí jednotlivých zvukových plánů (viz mikrofonu umístěný tam, kde se ozývají nejdůležitější zvuky). Ve filmech pochopitelně vítězí srozumitelnost, tím se ale dostáváme do rozporu mezi postavy filmu, které vnímají hudbu zjevně věrně se šumy, a diváka, k němuž se dostává už vyfiltrovaný a čistý zvuk. A souvisí to nepochybně s třetím bodem – vytlačení hudebního citu z veřejné sféry jakoukoliv věrohodnost zakazuje. ____ 5, Posledním, ontologickým bodem se rozumí samotná možnost existence Farinelliho. Jak řečeno ve filmu, jen jeho hlas ospravedlňuje jeho existenci, bez něho by byl nic. Souvisí to opět se vztahem mezi obrazem a zvukem ve filmu – vertikální vztah obraz-zvuk převažuje nad horizontálám vztahem mezi různými typy zvuků, jinými slovy, zvuky ve filmu nekonstituují vnitřně koherentní jednotu spolu navzájem (odpovídající jednotě obrazové stopy), jinými slovy, obrazový tok musí existovat po celý čas filmu, zatímco zvuk může zcela odeznít a nechat v provozu samotný obraz. U zvuku převládá časová dimenze nad prostorovou - Farinelli existuje všude v čase a nikde konkrétně; setkání s ním je vyhrazeno pouze vyvoleným. Carlo Broschi přijal umělecké jméno Farinelli jako projev díků rodině Farinů, nazývané též Conratelli Farini. Tato rodina přejímala určitou formu sponzorství nad kastráty. Kastrace byla v Itálii zakázána v roce 1780, poslední kastrovaný zpěvák zemřel roku 1912. (Zdroj: Cinema) (Terva) Miranda Richardson mohla hrať Margareth Hunter a Armin Mueller-Stahl mohol stvárniť Georgea Handela. (classic) Farinelliho party, ktoré žiadny zo súčasných spevákov nie je schopný zaspievať, boli v tomto filme rozdelené medzi kontratenora D. L. Ragina a sopránistku Ewu Mallas-Godlewskú, zostrihané a potom počítačovo spracované, aby sa dosiahla jednotná farba hlasu. (Kristusazapad) Dzisiaj opiszę ćwiczenie oddechowe, ale oczywiście nie jest jego celem nauczenie się oddychania, bo to umiemy od momentu, gdy pierwszy haust powietrza rozszerzył na pęcherzyki płucne. Celem jest wzmocnienie dolnej partii mięśni wykorzystywanych przy oddychaniu a przede wszystkim uzyskanie dobrej kontroli nad oddechem, tak aby uzyskać zdolność wyśpiewania bardzo długich nut. Taką zdolność ponoć posiadał Carlo Broschi zwany Farinellim. Czy tak było trudno powiedzieć, bo Farinelli żył w czasach, gdy nie było rejestratorów dźwięku i jedynie możemy opierać się na zeznaniach współcześnie żyjących miłośników jego talentu. Farinelli był kastratem czyli śpiewakiem władającym głosem zbliżonym do sopranu lub altu. Niestety kastraci posiadali taki głos ze względu na fakt chirurgicznego usunięcia jąder, co do humanitarnych czynności nie należało. Z artystyczną wizją tego jak śpiewał Farinelli można się zetknąć słuchając ścieżki dźwiękowej z filmu „Frainelli - ostatni kastrat” ( Ów Farinelli w czasach swego życia potrafił wyśpiewać dużą liczbę nut na jednym oddechu, ponoć nawet 150, co wydaje się nie lada wyzwaniem dla każdego. Osiągnął to między innymi stosując pewne ćwiczenie, które mimo, że nie było przezeń wymyślone, to dzięki jego sławie zyskało jego imię. Cóż takiego robił Farinelli? Bazując na opisie z książki Richarda Millera Solutions for Singers ( w prostych słowach ćwiczenie polega na pobraniu powietrza w odpowiednim odcinku czasu (na początku liczymy w myślach do czterech lub używamy metronomu do liczenia ), utrzymanie go przez ten sam odcinek czasu oraz uwolnienie powietrza również w tym samy odcinku czasu i rozpoczęcie następnego cyklu ale wydłużając go np. Przez liczenie do 5, 6, 7 etc.. Praktycznie ćwiczenie można zrealizować przykładowo w taki sposób. 1. Ustawiamy metronom na tempo 60 uderzeń na minutę lub jeśli brak pod ręką metronomu, to patrzymy na sekundnik zegarka i liczymy w myślach do 4. Dobrze korzystać z metronomu, bo to pozwala narzucić dyscyplinę w ćwiczeniu a co za tym idzie, nie będzie nudno. 2. Przez pierwsze 4 uderzenia (4 sekundy) nabieramy powietrza używając mięśni brzucha i żeber. Powietrze bierzemy spokojnie w równym tempie nie śpiesząc się i uważając by nie uruchomić górnej części klatki piersiowej. Wszystko to zachodzi najwyżej do wysokości mostka. 3. Gdy już mamy powietrze w płucach zatrzymujemy oddech. I tu jest jedna z trudności. Nie robimy wstrzymania oddechu w gardle! Ważne jest aby powietrze zostało powstrzymane przez utrzymanie mięśni brzucha i żeber w pozycji nie pozwalającej na wydech. Taką pozycję utrzymujemy przez kolejne 4 uderzenia metronomu czyli 4 sekundy. 4. Następną fazą jest faza wydechu. Odbywa się ona bezgłośnie. Trzeba zwrócić uwagę na to, że wiązadła głosowe cały czas są rozluźnione i w pozycji nieprzygotowanej do śpiewu. To jest ciche ćwiczenie. Oczywiście faza ta również trwa 4 sekundy/4 uderzenia metronomu. Uczymy się utrzymać powietrze dolnymi mięśniami, co je dodatkowo wzmacnia. 5. W następnym kroku miast liczyć do 4 liczymy do 5 i pobieramy powietrza, ale dokładnie tyle samo powietrza jak wcześniej, co oznacza że musi się to odbywać odpowiednio wolniej. Nie bierzemy więcej powietrza, bierzemy dokładnie tyle samo ile przy liczeniu do 4. Przy tym robimy to spokojnie w równym tempie. 6. Następnie powtarzamy ćwiczenie cykl po cyklu zwiększając czas do 6 s, 7 s itd. Zgodnie z tym co pisze Miller, 10 s jest wystarczającym celem. Zwracamy uwagę na to, by przy każdym zwiększeniu czasu poszczególne kroki odbywały się równie spokojnie. Szczególnie przy przejściu z fazy wydechu do fazy wdechu może to być trudne (może pojawić się pokusa wzięcia powietrza pełną piersią). Trzeba kontrolować wdech tak by odbywał się równie spokojnie jak przy rozpoczęciu ćwiczenia. Ćwiczenie nie jest łatwe, ale przynosi wymierne korzyści. Najlepiej je ćwiczyć codziennie. Nie wymaga jakiś szczególnych warunków, wystarczy prosto stanąć a ponieważ jest ciche, to i sąsiedzi nie powinni mieć nic przeciwko. Po zakończeniu ćwiczenia dobrze jest spróbować zaśpiewać trochę długich fraz tak by sprawdzić czy robimy postępy. Powodzenia! Śpiewnie pozdrawiam. :) Farinelli1994 7,2 5 160 ocen 3 281 chce zobaczyć {"rate": Strona główna filmu Podstawowe informacje Pełna obsada (43) Opisy (3) Opinie i Nagrody Nagrody (9) Forum Multimedia Zdjęcia (24) Plakaty (9) Pozostałe Ciekawostki (4) Newsy (4) {"type":"film","id":1228,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Farinelli%3A+ostatni+kastrat-1994-1228/tv","text":"W TV"}]} Pełna obsada i twórcy (43) Obsada Twórcy Inne {"ids":[27437,27438,27439,27440,27441,27442,27443,27444,27445,27446,1504572,1709132,2553704,2553705,3376340,3376341,3376342,3376343,3376344,3376345,3376346,3376347,3376348,3376349]} Stefano Dionisi Farinelli - Carlo Broschi Stefano Dionisi Enrico Lo Verso Riccardo Broschi Enrico Lo Verso Elsa Zylberstein Alexandra Elsa Zylberstein Caroline Cellier Margareth Hunter Caroline Cellier Marianne Basler Countess Mauer Marianne Basler Jacques Boudet Philippe V Jacques Boudet Pier Paolo Capponi Ojciec Pier Paolo Capponi Omero Antonutti Porpora Omero Antonutti Jeroen Krabbé Jerzy Fryderyk Haendel Jeroen Krabbé Graham Valentine Książę Walii Graham Valentine Renaud du Peloux de Saint Romain Benedict Renaud du Peloux de Saint Romain Xenia Seeberg Służąca (niewymieniony w czołówce) Xenia Seeberg Carlos Castel Piero (niewymieniony w czołówce) Carlos Castel Delphine Zentout Młoda wielbicielka Delphine Zentout Richard Reeves Richard Reeves Jonathan Fox Jonathan Fox Jo Betzing Jo Betzing Karl-Heinz Dickman Karl-Heinz Dickman Stefan Mazel Stefan Mazel Wolfgang Grindemann Wolfgang Grindemann Hubert Burczek Hubert Burczek Harald Gotz Harald Gotz Andreas Ulich Andreas Ulich Alfonso Asenjo Alfonso Asenjo

farinelli ostatni kastrat cały film